Χριστολογία – Η συμβολή του Αποστόλου Παύλου

  Για τον Ελληνισμό την εποχή του Παύλου, το βασικό και πρωταρχικό ζητούμενο, ήταν η λύτρωση του ανθρώπου από τη μοίρα και το θάνατο[1]. Όλη η φιλοσοφία που αναπτύχθηκε την εποχή εκείνη, είχε ως ζητούμενο την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, καθώς και την σχέση αυτού με την υπόλοιπη γύρω φύση[2]. Η φύση και οι νόμοι αυτής είναι που καθορίζουν την ύπαρξη και πορεία ζωής του κάθε ανθρώπου. Έτσι λοιπόν στον Ελληνισμό αναπτύχθηκε σταδιακά η θεωρία της κοσμογονίας ως ερμηνεία της προέλευσης και γέννησης του κόσμου[3]. Βάση της θεωρίας αυτής ο κόσμος γεννιέται από κάτι που προϋπήρχε ή από το χάος με βάση τους νόμους[4]. Τα τρία επίπεδα του κόσμου για τον Ελληνισμό είναι ο ουρανός, η γη και τα υποχθόνια[5]. Άρρηκτα δεμένη με την γέννηση του κόσμου για τον Ελληνισμό υπήρξε και η γέννηση των θεών[6].

  Ο Χριστιανισμός, πρόβαλε άλλο μοντέλο για την γέννηση του κόσμου, της κτίσης αυτού από δυνάμεις εκτός του κόσμου[7]. Για τον Χριστιανισμό ο κόσμος αποτελεί δημιούργημα μιας υπέρτατης δύναμης, ενός Θεού. Η δημιουργία του έγινε <<εκ του μηδενός>>.

  Βασικό στοιχείο για τη σύνδεση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού ήταν η ύπαρξη του προσώπου του Χριστού ως όντος και η σχέση του με τον κόσμο[8]. Η αρχική Χριστολογία θα λάβει χαρακτήρα κοσμολογικό και θα συνδεθεί με την αρχή, τη δημιουργία του κόσμου και τη συντήρηση αυτού[9]. Ο Χριστός είναι ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, η αρχή του κόσμου και αυτός που συντηρεί και ενώνει την κτίση όλη[10].

 Ο Παύλος χρησιμοποίησε στις επιστολές του στοιχεία που προσδίδουν την ιστορικότητα και την σύνδεση του προσώπου του Χριστού με τον κόσμο. Ο κόσμος είναι δημιούργημα ενός αγαθού Θεού, ο οποίος είναι άκτιστος και πέρα από τον κόσμο[11]. Υπάρχει δηλαδή διάκριση μεταξύ κτιστού, που είναι ο κόσμος και ακτίστου, που είναι ο Θεός. Για να υπάρξει όμως μια γεφύρωση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο Χριστιανισμός, έρχεται και προβάλει την ενανθρώπιση, την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού[12]. Η ανάσταση του Χριστού που είναι η λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο, δίνει μια εσχατολογική διάσταση στη θεώρηση του κόσμου[13]. Το χάσμα που υπήρξε μεταξύ Θεού και ανθρώπου, οφείλεται στην πτώση του ανθρώπου, στην παρακοή της τήρησης των εντολών του Θεού. Η αποξένωση αυτή από τον Θεό κατέστησε την ανθρώπινη φύση φθαρτή και θνητή. Ο άνθρωπος σφάλλει και αμαρτάνει διαρκώς, αδυνατεί να βρει από μόνος του τη λύτρωση και σωτηρία. Εδώ, έρχεται ο Χριστιανισμός να εκφράσει την αγάπη του Θεού προς το δημιούργημά του, τον άνθρωπο. Η ενανθρώπιση του ίδιου του Θεού και το Πάθος του είναι αποτέλεσμα της χάριτος, της θέλησης του Ιδίου να σώσει το δημιούργημά του. Το χριστιανικό μήνυμα αναφέρεται και μετατοπίζεται πλέον στη βάση του τέλους του κόσμου της φθοράς και του θανάτου, στην επερχόμενη <<Βασιλεία των Ουρανών>>[14].

 Ο Παύλος, όπως προαναφέραμε, για τη μεταφορά του ευαγγελίου στην υπόλοιπη οικουμένη, χρησιμοποίησε στοιχεία γνωστά στον Ελληνισμό, όπως η γλώσσα. Βασικό στοιχείο και στόχος του Παύλου υπήρξε η προσπάθειά του να παρουσιάσει πως ο Ελληνισμός συμπληρώνεται από τη διδασκαλία του Χριστού[15]. Στις επιστολές του, χρησιμοποίησε αποσπάσματα από Έλληνες ποιητές[16]. Η αποκάλυψη του Θεού και του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρώπου είναι στοιχεία που απαντάμε έντονα στις επιστολές του Παύλου[17]. Τονίζει και διαχωρίζει τις έννοιες του Θεού δημιουργού και του κόσμου ως δημιούργημα του Πλάστη. Αναφέρεται στην αγαθότητα και την πραότητα του Θεού.

 Ο Παύλος συνέβαλε στην θεμελίωση της Εκκλησίας και στην θεολογική διάσταση του μηνύματος του ευαγγελίου. Η Εκκλησία πλέον αποτελεί το σώμα του Χριστού όπου κεφαλή αυτής είναι ο ίδιος ο Κύριος. Οι πιστοί ενώνονται στο ίδιο σώμα και αποτελούν μέλη αυτού. Μετέχουν και κοινωνούν το Χριστό[18]. Θεμέλιο στοιχείο και κεντρικό της Εκκλησίας αποτελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί οι πιστοί μετέχουν και λαμβάνουν δια Πνεύματος Αγίου, το <<σώμα>> και το <<αίμα>> του Χριστού.

 Ο λειτουργικός κύκλος της Εκκλησίας είναι συνυφασμένος γύρω από το βασικό στοιχείο της διδασκαλίας του Χριστιανισμού, την ενανθρώπιση, σταύρωση και ανάσταση του Χριστού. Μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας οι πιστοί προγεύονται την επερχόμενη <<Βασιλεία των Ουρανών>>.

ΤΖΙΟΡΤΖΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Θεολόγος

---

[1] Ι. Ζηζιούλα, Ελληνισμός και Χριστιανισμός: η συνάντηση των δύο κόσμων, (Αθήνα: Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, 2008),104
[2] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 104
[3] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, Η Ορθοδοξία ως Κληρονομιά: οι πρώτες ιστορικές καταβολές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τ. Α’, (Πάτρα: Ε.Α.Π., 2002) , 37
[4] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 37
[5] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 105
[6] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 37
[7] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 37
[8] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 104
[9] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 108
[10] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 110
[11] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 40
[12] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 40
[13] Ι. Ζηζιούλα, ό. π., 114
[14] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 44
[15] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 81
[16] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 82
[17] Δ. Μόσχος και Σ. Ράγκος, ό. π., 83
[18] Σ. Παπαδόπουλου, Ο Παύλος των Εθνών: τι του απεκάλυψε ο Κύριος, (Αθήνα: Ψυχογιός, 2009) , 44

http://www.koinwniagnwsis.gr

ΠΕΡΙ ΘΕΙΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Όπως ο ήλιος μεταδίδει αμείωτα το φώς και τη ζέστη σε όσους εκτίθενται στις ακτίνες του, έτσι και οι ενέργειες του Θεού μεταδίδονται στον άνθρωπο που επιθυμεί να κοινωνήσει μαζί Του. Μόνο εκείνοι που άγγιξαν αυτό το θείο φως μπορούν να μετέχουν της χάριτος η οποία θεοποιεί τον άνθρωπο και με αυτή να ενωθούν με το Θεό. Εμείς διδαχθήκαμε από τους πατέρες ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες. Το όνομα Θεός είναι όνομα ενεργείας, «από το ρήμα θέειν (τρέχειν) και διακυβερνά τα πάντα ή αίθει δηλαδή καίει».

Από όλες αυτές τις ενέργειες είναι πιο ψηλά κατά την ουσία ο Θεός, και είναι αμέθεκτος. Κατά τις ενέργειες όμως είναι μεθεκτός. Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει ότι εμείς λέμε πως γνωρίζουμε τον Θεό από τις ενέργειες, αλλά δεν ισχυριζόμαστε ότι πλησιάζουμε την ουσία Του, η οποία είναι αιτία αυτών των ενεργειών.

Η πνευματική δωρεά που ενοικεί στους αγίους είναι χάρις θεοποιός και άκτιστη. Η εμπειρία αυτή των αγίων του Θεού φανερώνει την ύπαρξή του. Εκείνοι που δεν δέχονται να κοινωνήσουν με τον Θεό με αυτόν τον πνευματικό τρόπο, θα αγνοήσουν ότι υπάρχει ο Θεός. Οι άνθρωποι του Θεού υψώνοντας την ψυχή τους προς τις θείες και αθάνατες ακτίνες των ενεργειών του Θεού ομοιώνονται με Αυτόν. Η έλευση του πανταχού παρόντος Αγίου Πνεύματος δεν είναι άλλο από τη φανέρωσή Του στους Αγίους, στους οποίους αποκαλύπτεται κατά τρόπο μυστικό. Αυτή η αποκάλυψη της χάριτος και της ενεργείας του Πνεύματος πραγματοποιείται μόνο στους άξιους.


Η θεοποιός αυτή δωρεά του Πνεύματος είναι η βασιλεία του Θεού. Αυτή η βασιλεία είναι άναρχη και άκτιστη. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να θεοποιηθεί, εννοούμε ακριβώς αυτό, το να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Η ζωή των ανθρώπων που κοινώνησαν αυτής της βασιλείας είναι πάνω από κάθε γνώση και επιστήμη. Ο Άγιος Μάξιμος περιγράφοντας την πραγματικότητα της αιωνιότητος λέει: «Όλα τα αθάνατα, καθώς και η ίδια η αθανασία, και όλα τα ζώντα, καθώς και η ίδια η ζωή, και όλα τα άγια, καθώς και η ίδια η αγιότης, και όλα τα ενάρετα, καθώς και η ίδια η αρετή, και όλα τα όντα, καθώς και η ίδια η οντότης, είναι προδήλως έργα του Θεού. Κάθε ζωής και αθανασίας, αγιότητας και αρετής δημιουργός είναι ο Θεός, διότι είναι πάνω από όλα τα λεγόμενα και νοούμενα.»

Όλα όσα σας παραθέτουμε εδώ είναι οφειλή και σεβασμός προς τους πνευματικούς μας Πατέρες, η οποία είναι απαραίτητη εκ μέρους των παιδιών ως ευγνωμοσύνη. Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έκανε εκείνους Πατέρες, προκαλεί και τη δική μας ευγνωμοσύνη και το χρέος που έχουμε να σας κηρύξουμε την αλήθεια και την πίστη προς Αυτό και προς τον ύψιστο Πατέρα.

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Περί θείων ενεργειών

Σχόλιο

Το παραπάνω κείμενο συνοψίζει την πνευματική εμπειρία της κοινωνίας με τον Θεό, στην οποία κυρίως διαφοροποιείται η θεολογία των Ορθοδόξων Πατέρων από την θεολογία των Λατίνων, όπως αυτή διαμορφώθηκε σταδιακά από τον μεσαίωνα και εξής. Οι πανορθόδοξες σύνοδοι της εποχής του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (14ος αιώνας) οριοθέτησαν την εμπειρία αυτή και έδωσαν ένα μήνυμα στον άνθρωπο κάθε εποχής: ότι μπορεί να μετέχει πραγματικά στον Θεό, και ότι ο Θεός γνωρίζεται μόνο μέσα από αυτή την μετοχή στην άκτιστη χάρη Του. Μέσα σ’ αυτή την χάρη ή ενέργεια ο πιστός καθαίρεται, φωτίζεται, ή και ενώνεται με τον Θεό. Αντιθέτως, αν αυτό που λέμε Θεία Χάρη δεν είναι ο ίδιος ο Θεός, τότε είναι αδύνατη η κοινωνία Θεού και ανθρώπου. Στην Ρωμαιοκαθολογική θεολογία δεν υπάρχει η διάκριση ανάμεσα στην ουσία του Θεού, που είναι αμέθεκτη, και στις ενέργειες της ουσίας αυτής, που είναι μεθεκτές. Επειδή λοιπόν δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία μέσω των ενεργειών, η Ρωμαιοκαθολική θεολογία επινόησε την θεολογία του προσώπου (την οποία ασπάσθηκαν και κάποιοι «Ορθόδοξοι» ακαδημαϊκοί θεολόγοι), οπότε μιλούν για «κοινωνία προσώπων», που την εννοούν απλά ως σχέση μεταξύ των προσώπων. Απόληξη της θεολογίας αυτής είναι ότι ούτε η πίστη ούτε η λατρεία αποτελούν κριτήρια ενότητας των πιστών, αλλά μόνον η ύπαρξη ενός «πρώτου», εξ ού και η εκκλησιολογία του πρωτείου.



http://koutloumous.com

Μυστική ένωση με τον Κύριο

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Άρα  και ευφροσύνη απέραντη, γιορτή και πανηγύρι αιώνιο της ψυχής είναι η μυστική ένωσις της με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Αδελφέ μου, «έρχου και ίδε!» (Ίω. 1. 47). Έλα και δες τον Ιησού! Έλα και δόξασε Τον! Έλα και ύμνησε τον Κύριο σου! Έλα και γονάτισε και κλάψε μπροστά στον πλάστη σου! Έλα, προσκύνησε Τον, αναγνώρισε Τον, ομολόγησε Τον! «Πρόσελθε προς αυτόν και φωτίσθητι. και το πρόσωπον σου ου μη καταισχυνθή» (Ψαλμ. 33. 6).

Έλα πεινασμένε, να ευφρανθείς από τη θεία τροφή! Έλα τυφλέ, ν’ απόλαυσης το αιώνιο φως! Έλα αιχμάλωτε, να χάρης την ελευθερία! Έλα θνητέ, ενώσου με τον Αθάνατο, για ν’ αξιωθείς της αιωνίας ζωής!

Έλα πονεμένε και θλιμμένε, να νιώσεις την παντοτινή χαρά! Έλα απελπισμένε, να βρεις την ελπίδα! Έλα ψυχρέ, να φλογιστείς σαν τη φωτιά! Έλα φτωχέ, να πλουτίσεις με τον αδαπάνητο θησαυρό! Έλα γυμνέ, να ενδυθείς αθάνατη δόξα και χιτώνα αφθαρσίας!

Ιδού, ο Κύριος «έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν, και κοψονται έπ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης» (Άποκ. 1. 7}. Ναι, έρχεται και δεν θ’ αργήσει ο Κύριος. Μακάριος όποιος τηρεί τις εντολές Του. Μακάριος όποιος φυλάττει τον νόμο Του. Μακάριος όποιος είναι νοερά και μυστικά ενωμένος μαζί Του.

Σήκωσε, αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με τη θεία αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημα σου με το θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι: «Υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησαν με!» (Μαρκ. 10. 47). Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ «πάλλω μάλλον κράζε· υιέ Δαβίδ, ελέησον με!» (Μαρκ. 10. 48], δίδαξε με να κάνω πάντοτε το θέλημα Σου και ν’ ανήκω μόνο σε Σένα!

«Ει δώσω (= δεν θα δώσω) ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ. 131. 4-5). Βίαζε τον εαυτό σου νύχτα και μέρα, μην του δίνης ανάπαυση και ησυχία, μέχρι ν’ άνοιξης την καρδιά σου στον Κύριο, ν’ άνοιξης μέσα σου τόπο για Κείνον και να γίνεις ολόκληρος κατοικητήριο της χάριτος Του. Γι’ αυτό άλλωστε πλάσθηκες και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου: η ένωσις σου με τον Θεό.

Την ολοκληρωτική ένωση σου με τον Κύριο θα επιτυχής καλλιεργώντας την αδιάκοπη επικοινωνία μαζί Του δια της προσευχής. Ξέχασε όλα τα γήινα και μάταια και στρέψε όλες τις επιθυμίες και τις διαθέσεις σου προς Αυτόν, ζήτα το έλεος Του αδιάλειπτα, κράτα τη μνήμη Του συνεχώς στον νου σου και βυθίσου όλος μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του. Αυτός είναι ο Θεός σου, Αυτός ο δημιουργός σου, Αυτός η δόξα σου, Αυτός η σωτηρία και ή αιώνια ζωή σου.

Απόκτησε λοιπόν κι εσύ, «από του νυν και έως του αιώνος» τον ασίγαστο πόθο του προφήτου: «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός» (Ψαλμ. 41. 1-2).

από το βιβλίο: «Πνευματικό Αλφάβητο» Δημητρίου του Ροστώφ – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ , ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996

 https://simeiakairwn.wordpress.com

Σήκωσε τον Σταυρό σου και ακολούθησε τον Χριστό

απόσπασμα ομιλίας Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Τι σημαίνει να σηκώσουμε τον σταυρό μας;

Ο Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό.

Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό.

Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά.

Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.

Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο.

Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.

Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;

Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό.

Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας.

Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;

Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.

Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών;

Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού.

Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ’ ένα μακρινό δρόμο, σ’ ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη. Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ’ αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.

Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ’ αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας – να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεό.

Αυτός πού με τέτοιο τρόπο θα χάσει την ψυχή του, θα την σώσει και θα είναι με τον Χριστό;

ΝΑ μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.

Πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr

               http://www.agioritikovima.gr/

Ενθυμήσου τα σπουδαιότερα για την ψυχή σου

Κάθε μέρα θεώρησέ την σαν την τελευταία της ζωή σου και πέρασέ την με εγκράτεια, με φόβο Θεού, προετοιμαζόμενος για τη φοβερή απολογία στο για όλη τη ζωή σου και όλες τις αμαρτίες σου.

Κάθε έργο σου αγίασέ το με την προσευχή, με την επίκληση του ονόματος του Θεού. Θυμήσου εκείνο που ειπώθηκε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Αγάπησε πολύ τον Θεό και βάλε στην ψυχή σου τον Παράδεισο. Αγάπησε τους πλησίον στο όνομα του θεού,σαν τέκνα του θεού, αρνούμενος τον εαυτό σου σύμφωνα με την εντολή του θεού και όλοι θα είναι φίλοι σου

Όποιος αγαπά τον εαυτό του, εκείνος δεν μπορεί να αγαπά τον Θεό και δεν μπορεί να υπηρετήσει τον πλησίον του με αυταπάρνηση.

Όλες οι αμαρτίες προέρχονται από την αγάπη στον εαυτό μας. Αρχή κάθε καλού είναι να αρνηθείς τον εαυτό σου, να σταυρώσεις τη σάρκα με τα πάθη, να υπομείνεις τις θλίψεις, τις προσβολές και τις συμφορές. Οι αμαρτίες καθαρίζονται με τη μετάνοια, τα δάκρυα και την υπομονή στις αδικίες «εν πνεύματι πραότητος». Γι’ αυτό μη κάμπτεσαι από τις αδικίες, μη στερείς τον εαυτό σου από τα στεφάνια, μη φεύγεις από τη θεραπεία της ψυχής ου. Όποιος δικαιολογείται και προσπαθεί να αποδείξει το δίκιο του και την αθωότητά του, ίσως μπορέσει να βρει αυτό το δίκιο.

Όποιος αναζητεί ηρεμία, σ’ αυτόν δεν μπορεί να παραμείνει το Πνεύμα το Άγιο. Όπου θλίψη, εκεί και ο Θεός.

Η κυριώτερη θυσία στον Θεό είναι «πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».

Η ταπείνωση αποκτάται με βαρείς κόπους, με υπομονή στη δυστυχία, στις αρρώστιες, στις αδικίες και τη φτώχεια. Υπομένοντας εξωτερικά τις θλίψεις, στην ψυχή θα έχεις παρηγοριά από το πνεύμα του Θεού.

Το να δείχνεις αγάπη στον πλησίον, να τον διακονείς, είναι ανώτερο από τον κανόνα της προσευχής και τις μετάνοιες. Ακολουθείς τους λογισμούς; Εδώ βρίσκεται η αρχή της αμαρτίας.

Κάθε υπηρεσία κάνε την ως διακόνημα από τον Θεό, χωρίς γογγυσμό.

Αγάπησε πολύ την προσευχή, τη νηστεία, την ευσπλαχνία . Αυτά ανοίγουν τους ουρανούς.

Κανένα μην κατακρίνεις και δεν θα κατακριθείς . Κρίνοντας τον πλησίον σου, διαγράφεις τον εαυτό σου από το Βιβλίο της Ζωής και δεν βλέπεις τις αμαρτίες σου, γιατί τις κρύβει ο Διάβολος. Συχνά νήστευε, μελέτα τον λόγο του Θεού και πνευματικά βιβλία γιατί σ’ αυτά βρίσκεται η πηγή της ζώσης πίστεως. Να έχεις πνευματικό καθοδηγητή, να αγαπάς την αποκάλυψη των λογισμών σου και τότε άνετα θα αποκτήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/